Bishop-Kennedy Meadows South


Bishop-Kennedy Meadows South
16 sept – 23 sept

🇳🇱 Na een autorit van 90km uit het dorp Bishop beginnen wij aan onze laatste etappe. Ongeveer 138 km plus ongeveer 24km extra om naar de top van Mount Whitney en terug te lopen. Wij moeten opnieuw Kearsarge Pass over, nu de andere kant op lopend om weer op de PCT terug te komen. Maar zelfs met een rugtas waar eten voor 8 dagen in zit lukt dit ons zonder heel veel moeite. Overigens is dit iets wat wij denken en voelen als we het gedaan hebben, nooit tijdens 😅. De volgende dag staat de hoogste bergpas, Forester Pass, op het menu: 4.024 meter hoogte! Gelukkig zit er dan nog maar eten voor 7,5 dagen in de rugzakken 😂. Het was een lange klim. De laatste 3km waren uitdagend. Er lag nog sneeuw en ijs op het pad. Een alternatieve weg op hoogte is altijd steiler en vaak over rotspartijen. Bergbeklimmen voor beginners noem ik het maar. Vlak voordat we het hoogste punt van Forester pas bereiken rijdt er een paarden karavaan ons tegemoet. Wij zien de dieren over ijs en sneeuw afdalen en kijken vol bewondering en ingehouden adem. Als zij ons op het smalle pad passeren waar wij met ingehouden buik en tegen grote rotsen met geplette rugzakken blijven staan, zien en horen wij de opluchting van de berijders. Gewoon weer een dagje op het werk grapt een van hun 😱. Het was geweldig om te zien. Wat een mooie dieren en wat een samenwerking tussen mens en dier, schitterend!
De volgende dag stoppen wij al vroeg in de middag met lopen. Wij mogen met onze vergunning om de PCT te lopen wel naar de top van Mount Whitney lopen maar mogen niet aan de voet van de berg onze tent opzetten.
Dan maar iets langer lopen. Het weer is perfect. Geen wolk aan de lucht. De zonsopkomst op ruim 4.400 meter zien moet wel spectaculair zijn. Rond 12:30 ‘s nachts, met onze hoofdlampjes op, kruipen wij uit onze tent. KOUD. Nog niet eerder hebben wij een nachtwandeling gedaan op dit pad. Laten wij dan makkelijk beginnen met maar 11 km naar de top van de hoogste berg in the USA🤪. Ik weet niet of het de kou was of het feit dat we in het donker de moeilijkheid en de steilheid van het pad niet konden zien maar het was minder zwaar dan verwacht 😊. Met alles wat wij aan kleren bij ons hebben en onze slaapzakken om ons heen gedrapeerd om niet te bevriezen gaan wij op de rotsen zitten om de geboorte van een nieuwe dag te aanschouwen. Ik weet zeker dat dit de mooiste en koudste zonsopkomst is die wij ooit zullen zien. Wij proberen tevergeefs onze tranen in te houden uit angst dat deze ijspegels zullen worden op onze gezichten 🥴. Wat voelen wij ons trots, bevoorrecht en dankbaar dat we daar staan. Mensen die ons dierbaar zijn schieten door onze gedachten. Ook zij die niet meer bij ons zijn. Alle lieve mensen die ons onderweg geholpen hebben zonder daar iets voor terug te verwachten zijn even bij ons op Mount Whitney. De volgende dag nemen wij afscheid van onze Canadese vriend, alweer een emotioneel moment. Alles is zoveel intenser op het pad. Wij moeten nog 2 dagen verder.
Gedurende de laatste twee dagen zien wij het landschap veranderen. De Sierra maakt ruimte voor de woestijn. Onze vriendin Jennifer is uit Michigan over gevlogen om ons bij het eindpunt op te wachten. Emotioneel moment nummer drie binnen één week🥲. Samen rijden wij naar het dorp Tehachapi. Daar hebben wij in 2019 afscheid genomen van haar. Zij moest toen stoppen vanwege een blessure nadat wij 750km samen hadden gelopen. En zo is het cirkeltje weer rond en komt voor ons het hoofdstuk Pacific Crest Trail tot een einde 🥾❤️

🇪🇸 Tras un recorrido de 90km desde el pueblo de Bishop, comenzamos nuestro último tramo. Aproximadamente 138 km más 24 km adicionales hasta la cima del Monte Whitney. De nuevo tenemos que cruzar Kearsarge Pass. Esta vez en dirección contraria para volver al PCT. Pero incluso con una mochila que contenía comida para 8 días, logramos hacerlo sin muchos problemas. Por cierto, esto es algo que pensamos y sentimos después de haberlo hecho, nunca mientras lo hacemos😅. Al día siguiente, el puerto de montaña más alto, Forester Pass, está en el menú: ¡4.024 metros de altitud! Afortunadamente, en las mochilas solo queda comida para 7,5 días 😂. Fue una larga subida. Los últimos 3 kilómetros fueron desafiantes. Todavía había nieve y hielo en el camino. Una ruta alternativa a esta altura siempre es más empinada y con frecuencia tenemos que saltar de roca en roca. Alpinismo para principiantes lo llamaría yo. Justo antes de llegar al punto más alto de Forester Pass vemos que se acerca una caravana de mulas. Con mucha admiración y conteniendo la respiración miramos como a los animales descienden sobre el hielo y la nieve. Cuando nos pasan por el estrecho camino, nosotros con la barriga contraída y las mochilas aplastadas contra las enormes rocas, vemos y escuchamos el alivio de los jinetes. Un día más de trabajo, uno de ellos bromea 😱. ¡Increíble! Que animales tan bonitos y que colaboración entre humanos y animales, ¡maravilloso! El día siguiente es corto. Paramos de caminar temprano por la tarde. Nuestro permiso del PCT nos permite subir a la cima del Monte Whitney, pero no podemos montar nuestra tienda al pie de la montaña. Tendremos que caminar un poco más. El clima es perfecto. El cielo está totalmente despejado, ni una nube. Ver el amanecer a más de 4.400 metros de altitud debe ser espectacular. Alrededor de las 00:30, con las linternas encendidas, salimos de nuestra tienda. FRÍO. Todavía no hemos hecho caminatas nocturnas por este sendero. Comencemos fácil con solo 11 km hasta la cima de la montaña más alta de EE. UU.🤪. No sé si fue el frío o el no ver la dificultad y el desnivel del camino en la oscuridad pero resultó menos difícil de lo esperado 😊. Con toda la ropa que teníamos y nuestros sacos de dormir enrollados a nuestro alrededor para no congelarnos, nos sentamos en las rocas para ver el nacimiento de un nuevo día. Estoy segura de que este es el amanecer más hermoso y más frío que jamás llegaremos a ver. Intentamos en vano contener las lágrimas por miedo a que se convirtieran en carámbanos sobre la cara. Qué orgullosos, privilegiados y agradecidos nos sentimos de estar aquí. Por nuestra mente pasan nuestras personas queridas. También los que ya no están con nosotros. Toda la gente maravillosa que nos ayudó en el camino sin esperar nada a cambio están con nosotros en la cima del Monte Whitney. Al día siguiente nos despedimos de nuestro amigo canadiense, otro momento emotivo. Todo se siente más intenso en el camino. Nosotros todavía tenemos que continuar 2 días más.
Durante los dos últimos días notamos que el paisaje cambia. La Sierra da paso al desierto. Nuestra amiga Jennifer voló desde Michigan para reunirse con nosotros al final de nuestra caminata. Este fue el momento emotivo número tres en una semana. Juntos nos dirigimos al pueblo de Tehachapi. Allí nos despedimos de ella en 2019. Tuvo que abandonar debido a una lesión después de haber caminado 750 km juntos. Y así el círculo se cierra y el capítulo de Pacific Crest Trail llega a su fin para nosotros 🥾❤️

🇬🇧 After a 60mi/90km ride from the town of Bishop we start our last stint. About 86mi/138 km plus an additional 24km to summit Mount Whitney. We have to do Kearsarge Pass again. This time in the opposite direction to get back to the PCT. But even with a backpack containing food for 8 days, we managed to do this without much trouble. By the way, this is something we think and feel after we have done it, never while doing it😅. The next day the highest mountain pass, Forester Pass, is on the menu: 4,024 meters of altitude! Fortunately, there is only food for 7.5 days left in the backpacks 😂. It was a long climb. The last 2mi/3km were challenging. There was still snow and ice on the trail. An alternative route at this elevation is always steeper and one needs to often hop over rocks. I call it mountain climbing for beginners. Just before we reach the highest point of Forester Pass we see a mule train approaching. With lots of admiration and holding our breath we watch the animals descending over ice and snow. When they pass us on the narrow path with our stomachs held in and our backpacks crushed against the large rocks, we see and hear the relief of the riders. Just another day at work, one of them jokes 😱. It was awesome to see. Such beautiful animals and what a collaboration between humans and animals, wonderful! The next day is a short one. We stop hiking early in the afternoon. Our PCT permit allows us to summit Mount Whitney, but we are not allowed to pitch our tent at the foot of the mountain. We will just have to walk a bit longer. The weather is perfect. Not a cloud in the sky. Seeing the sunrise at an altitude of over 4,400 meters must be spectacular. Around 12:30am, with our headlamps on, we crawl out of our tent. COLD! We have not done a night hike on this trail before. Let’s start easy with only 7mi/11 km to the top of the highest mountain in the USA🤪. I don’t know if it was the cold or the fact that we couldn’t see the difficulty and steepness of the path in the dark but it was less difficult than expected 😊. Wearing all the clothes we have and our sleeping bags draped around us in order not to freeze, we sit down on the rocks to watch the birth of a new day. I’m sure this is the most beautiful and coldest sunrise we will ever see. We try in vain to hold back our tears fearing that these will become icicles on our faces . How proud, privileged and grateful we feel to stand on this spot. People dear to us cross our minds. Also those who are no longer with us. All the wonderful people who helped us along the way without expecting anything in return are with us at the summit of Mount Whitney. The next day we say goodbye to our Canadian friend, another emotional moment. Everything feels more intense on the trail. We still have to continue for 2 more days.
During the last two days we notice that the landscape changes. The Sierra makes way for the desert. Our friend Jennifer flew in from Michigan to meet us at the end of our hike. This was emotional moment number three within one week. Together we drive to the town of Tehachapi. There is where we said goodbye to her in 2019. She had to bail out due to an injury after we had hiked 500mi/750km together. And so the circle is round and the Pacific Crest Trail chapter comes to an end for us🥾❤️